کسانی میتوانند عضو اتحادیه بشوند که محض نمونه یک دانه مو هم در کله مبارکشان وجود نداشته باشد. این اشخاص بعد از خواندن قسمنامه مخصوص کارت عضویت که به امضای اسماعیلخان است دریافت میکنند و بایستی ماهیانه مقداری به اتحادیه کمک مالی بکنند.
به گزارش سهامدار نیوز، در میانه خاطرات شیرین و شگفتانگیز مطبوعات دهه ۳۰ ایران، برخی روایتها چنان رنگوبویی از طنز و خلاقیت اجتماعی دارند که هنوز هم با خواندنشان لبخندی بر لب مینشیند. یکی از همین روایتها، گفتوگوی بینظیر مجله «اطلاعات هفتگی» با اسماعیل میرکمیل، رئیس «اتحادیه کلهطاسهای تهران»، در سال ۱۳۳۷ است؛ اتحادیهای واقعی یا خیالی که شوخی و جدی را باهم آمیخته و از خلال آن، نگاهی به زیست اجتماعی افرادی انداخته که طاسی سر را نهتنها نقص، که نشانی از نبوغ، هوش و حتی هویت جمعی میدانستند.
اسماعیل میرکمیل، مردی کوتاهقد و قویهیکل که به خاطر سر براق و بیمویش مشهور است، از تشکیل اتحادیهای میگوید که هدفش حمایت از «حقوق قانونی کسانی است که فاقد مو هستند.» اتحادیهای که با شوخطبعی، شرایط عضویت سختگیرانهای گذاشته، ولی به همان اندازه صمیمی و همدلانه اعضا را دور هم جمع کرده است: کسانی که یا به کلی بیمو هستند یا هر دو روز یک بار سر خود را از بیخ میتراشند!